Typen, wissen, opnieuw typen, lezen en weer wissen. URGH. Frustrerend.
Ettelijke dagboeken als meisje, tiener en zelfs als jongvolwassene begon ik zo; ‘Hoi, weeral een poging om dit dagboek tot een goed einde te brengen, laat ons hopen dat dit de goede keer zal zijn…’ Ik moet toegeven dat ik mezelf elke keer valse hoop gaf, want geen enkele van die dagboeken zijn volgeschreven. Meestal eindigen ze zelfs in mineur. Volgekrabbeld. Pagina’s uitgescheurd. Gevloekt. Zelfs sporen van kwijl.
Telkens opnieuw begon ik een mooi kleurrijk schrift. Eentje met lijnen, want op ruitjespapier kon en wou ik absoluut niet schrijven. Een eerste voorbeeld van mij perfectionisme. Dagboeken met een slotje erop of van één of ander bekend troeteldier. Ik gaf één dagboek zelfs een naam ‘Happy Thoughts’. Maar veel blije gedachten schreef ik nooit neer.
Ik nam mezelf voor elke dag toch een bladzijde neer te schrijven, het begon vrij positief omdat ik mezelf moed wou inspreken. Maar als ik ze nu terug lees, voel ik veel pijn en verdriet achter een laagje schone schijn. Meestal hield ik dat schrijven zo’n 2 dagen vol, in het beste geval een dag of 4. Toen was het nieuwe er alweer af én bovendien begon de geur van vers gedrukt papier langzaam te verdwijnen. Na die dagen verdween dat boek achteraan in mijn nachtkastje voor een volgende moment van verdriet, eenzaamheid, woede, angst,..
Alles wat ik deed en doe moet perfect zijn, dus schreef ik een alinea met een lelijk geschrift? Pagina eruit en opnieuw beginnen. Oeps, vlekje op men blad wat nu? Pagina eruit en opnieuw beginnen. Ik vraag me af waar dat allemaal goed voor was. Een dagboek is persoonlijk, niemand lees dat dus waarom dan zo perfect.. Misschien omdat ik het gevoel had dat er toch ooit iemand die stomme, half beschreven boekjes gaat lezen of, als ik dan toch heel eerlijk wil zijn, ik mezelf in een ander en beter jasje wou steken.
Maar het probleem is dat ik genoeg jasjes heb, en niet genoeg mezelf.
wisselend Bewolkt 